36 آیانی پت آکوبا گوَشت: ”شما منا بےائولاد کنگا اێت. ایسُّپ هم نێستاِنت و شَمون هم. نون شما بِنیامینا پچ گِرگَ لۆٹێت. اے سجّهێن کَهر منی سرا کپگا اَنت.“
روبِنا گۆن پتا گوَشت: ”اگن من تئیی چُکّ پدا په تئو نئیاورت، منی دوێن چُکّان بکُش. بِنیامینا منا بدئے، من پدا په تئو کارانی.“
پُرواکێن هُدا آ مردا په شما رهمدل کنات که شمئے آ دگه براتا و بِنیامینا گۆن شما آیگا بِلّیت. بله اگن من چُکّ باهێنتنت وَه منی بَهت و نَسیب.“
پێشکار پٹّگا لگّت. چه مسترێنا بُنگێجی کرت و کَسترێنا هلاس. پیاله چه بِنیامینئے گۆنیا در کپت.
اِسراییلا گوَشت: ”بَسّ، نون منا باور اِنت. منی چُکّ ایسُّپ اَنگت زندگ اِنت. چه اِد و پێسر که بمران، رئوان که ایسُّپا بگندان.“
ایسُّپا وتی پت و برات و پتئے لۆگئے سجّهێن مردم لاپ داتنت، و همینچُک چُکِّش که هستاَت، همینچُکی داتنت.
پهرێزکارا بازێن سکّی و سۆریَ رسیت، بله هُداوند آییا چه سجّهێن سکّیانَ رَکّێنیت.
هما دمانا ایسّایا دست شهار دات، آ گپت و گوَشتی: ”او کَمباور! چێا شکِّت کرت؟“
ما زانێن، هُدا سجّهێن چیزّان په وتی دۆست دارۆکانی شَرّی و اێمنیا کارَ بندیت، په همایان که هُدائے مکسدا گْوانک جنَگ بوتگاَنت.
اے چیزّانی بارئوا چے بگوَشێن؟ اگن هُدا گۆن ما گۆن اِنت، کئے مئے دژمن بوتَ کنت؟