24 ایسُّپا وتی دێم آنگُر کرت و گرێتی. پدا دێمی تَرّێنت و گۆن آیان هبری کرت. گڑا چه براتانی نیاما شَمونی گِپت و آیانی چمّانی دێما دَست و پادی بنداێتنت.
سئے رۆچ گوَست. اَنگت آیان سُنّتئے درد پِر اَتنت که آکوبئے دو چُکّ، دینَهئے برات شَمون و لاویا وتی زَهم زُرتنت و نادِلگۆشێن شهرئے سرا اُرُش کرت و شهرئے سجّهێن مردێنِش کُشتنت.
براتان نزانت که ایسُّپ مئے هبران سرپد بئیگا اِنت، چێا که ایسُّپ ترجُمه کنۆکێئے کُمَکّا گۆن آیان هبرا اَت.
پُرواکێن هُدا آ مردا په شما رهمدل کنات که شمئے آ دگه براتا و بِنیامینا گۆن شما آیگا بِلّیت. بله اگن من چُکّ باهێنتنت وَه منی بَهت و نَسیب.“
پێشکارا گوَشت: ”پَرواه نێست. متُرسێت. شمئیگ و شمئے پتئے هُدایا اے گَنج گۆنیان مان کرتگ. شمئے نُگره منا رَستگاَنت.“ نون شَمونی آیانی کِرّا آورت.
گۆن براتئے گِندگا ایسُّپا وتی دل داشت نکرت. زوتّ زوتّا پاد آتک و په گرێوَگا جاگهێئے شۆهازا بوت. گڑا وتی جندئے کۆٹیا شت و همۆدا گرێتی.
ایسُّپا اۆشتاتگێن مردمانی دێما دل داشت نکرت و کوکّاری کرت: ”سجّهێن مردمان چه منی دێما برێت.“ وهدے ایسُّپا برات هال داتنت که من ایسُّپ آن، آییئے کرّا دگه کَسّ نێستاَت.
آییا اَنچێن بُرزێن تئوارێا گرێت که مِسریان اِشکت و پِرئونئے لۆگئے مردم هم سهیگ بوتنت.
وهدے ایسّا اورشَلیما نزّیکّ بوت و شهری دیست، گْرێتی و
اگن کَسے شادهیَ کنت گۆن آییا شادهی بکنێت و اگن کَسے گرێت گۆن آییا بگرێوێت.