9 گڑا آپیانی مسترا وتی واب گۆن ایسُّپا گوَشت: ”بچار، من وابے دیست که انگورئے درچکے منی دێما اِنت.
کَمّے وهدا رند مِسرئے بادشاهئے آپیا و نانیا وتی واجه، مِسرئے بادشاهئے نِزَرا رَدی کرت.
درچکا سئے ٹال پِر. اَنچۆ که درچکا تِج جَت، بورّ و بَر بوت و چه هۆشان رَستگێن انگور در آتک.
پِرئون دوێن کاردارانی سرا، مسترێن آپی و مسترێن نانیئے سرا زهر گپت و
آیان پَسّئو دات: ”ما دوێنان واب دیستگ و کَسّ نێست که مانااِش بکنت.“ ایسُّپا گوَشت: ”وابانی مانائے زانگ وَه هُدایی کارے. وتی وابان منا بگوَشێت.“
او بادشاه! تئو چارگا اَتئے و بلاهێن بُتے دیستِت. اے مزنێن و سکّێن درپشناکێن بُتے اَت که تئیی دێما مِکّ اَت و گِندَگا تُرسناک اَت.
بله گُڈسرا دانیال که آییئے نام، منی هُدائے نامئے هسابا بِلْتِشازَر اِنت، منی کِرّا آتک. آییا پاکێن هُدایانی روه مان اِنت. من گۆن آییا وتی واب گوَشت: