6 وهدے ایسُّپ اے دگه سُهبا آیانی کرّا آتک، دیستی که دوێن پرێشان اَنت.
مِسرئے بادشاهئے آپی و نانی که بندیجاها اَتنت، یکّ شپے دوێنان واب دیست و هر یکّێئے وابا جتاێن ماناے هستاَت.
پِرئونئے همے دوێن کاردار که ایسُّپئے واجهئے بندیجاها گۆن آییا یکجاه بند اَتنت، ایسُّپا چه آیان جُست کرت: ”مرۆچی شما پرێشان اێت، چِه گپّے؟“
آیان پَسّئو دات: ”ما دوێنان واب دیستگ و کَسّ نێست که مانااِش بکنت.“ ایسُّپا گوَشت: ”وابانی مانائے زانگ وَه هُدایی کارے. وتی وابان منا بگوَشێت.“
سُهب که بوت، پِرئون پرێشان اَت. وتی مردمی راه داتنت و مِسرئے سجّهێن دانا و جادوگری لۆٹاێنتنت. پِرئونا گۆن آیان وتی وابانی کِسّه کرت، بله کَسّا آییئے واب مانا کرت نکرتنت.
من وابے دیست و تُرسێا منا مان پتات. گَندلانی سرا، منی هئیال و شُبێنان منا تُرسێنت.
نون بادشاهئے دێم زرد ترِّت و آییا اَنچێن تُرسے دلا کپت که سْرێنئے بند و بۆگی شُل بوتنت و کۆنڈی اَنچۆ لَرزِتنت که گۆن یکدومیا لگّتنت.
هبر همِدا هلاس بوت. منِ دانیال چه وتی هئیالان سکّ پرێشان بوتان و منی دێم زرد ترِّت. بله من اے گپّ گۆن وت داشت.“
گڑا منِ دانیالا، سکّ دَم بُرتگاَت و تان چیزّے رۆچا نادراه بوتان. رندا پدا پاد آتکان و بادشاهئے کاران دَزگٹّ بوتان بله منا شُبێنا هئیران کرتگاَت و چه سرپدیئے هَدّا در اَت.