5 مِسرئے بادشاهئے آپی و نانی که بندیجاها اَتنت، یکّ شپے دوێنان واب دیست و هر یکّێئے وابا جتاێن ماناے هستاَت.
بله شپا هُدا اَبیمَلِکئے وابا آتک و گوَشتی: ”بچار، اے جنێن که تئو برتگ، تئو اِشیئے سئوَبا مِرئے. اے سور کرتگێنے.“
کَمّے وهدا رند مِسرئے بادشاهئے آپیا و نانیا وتی واجه، مِسرئے بادشاهئے نِزَرا رَدی کرت.
نگهپانانی مسترا ایسُّپ هُکم دات که اِشانی هئیالا بدار. ایسُّپا اَنچُش کرت. اے مردم تان مُدّتێا بندیجاها مَنتنت.
وهدے ایسُّپ اے دگه سُهبا آیانی کرّا آتک، دیستی که دوێن پرێشان اَنت.
آیان پَسّئو دات: ”ما دوێنان واب دیستگ و کَسّ نێست که مانااِش بکنت.“ ایسُّپا گوَشت: ”وابانی مانائے زانگ وَه هُدایی کارے. وتی وابان منا بگوَشێت.“
یکّ شپے ما دوێنان واب دیست و هر یکّ وابێا وتی ماناے هستاَت.
گڑا دانیال، که دومی نامی بِلْتِشازَر اَت، په دمانێا هئیران بوت، هئیالان پرێشان کرت. بادشاها گوَشت: ”بِلْتِشازَر! واب و وابئے مانایا مئیل که ترا پرێشان بکنت.“ بِلتِشازَرا گوَشت: ”منی واجه! دْرێگتا اے واب تئیی دژمنانی بارئوا بوتێن و اِشیئے مانا هم په تئیی بَدواهان.
من وابے دیست و تُرسێا منا مان پتات. گَندلانی سرا، منی هئیال و شُبێنان منا تُرسێنت.
”او بِلْتِشازَر، نجومیانی مستر! منَ زانان که ترا پاکێن هُدایانی روه مان اِنت و هچّ رازئے زانگ په تئو گران نهاِنت. اے منی واب اِنت که من دیستگ، نون په من مانایی کن.