15 من چه اِبرانیانی مُلکا دُزّگ و اِدا آرگ بوتگان و اِدا هم من چُشێن کارے نکرتگ که اے سیَهچاتا دئور دئیگ ببان.“
یکّ مردمے تتک و اِبرانیێن اِبرامئے کِرّا آتک و اے هالی دات. اے وهدا اِبرام، اَموریێن مَمرِهئے مزنێن درچکانی نزّیکّا نِشتگاَت. اَموریێن مَمرِه، اِشکول و آنِرئے برات اَت. اِشانی و اِبرامئے نیاما اَهد و پئیمانے هستاَت.
ایسُّپی زُرت و هما بندیجاها بند کناێنت که اۆدا بادشاهئے بندیگ بند اَتنت. ایسُّپ همۆدا بند کنگ بوت،
وهدے نانیانی مسترا دیست که ایسُّپا شَرّێن ماناے کرت، گوَشتی: ”من وتی وابا دیستگ که نگنئے سئے سَپْت منی سرا اِنت و
اۆدا گۆن ما اِبرانی وَرناے بند اَت. نِگهپانانی مسترئے هِزمتکارے اَت. ما گۆن آییا وتی وابئے کِسّه کرتنت و آییا مانا کرت و داتنت. دوێنان وتی وابانی مانا رست.
آییئے پادِش په بند و زمزیل ٹَپّیگ کرتنت و آسنێن تئوکے گُٹّا داتِش،
چێا که بدکار و پرێبکاران منی هلاپا وتی دپ پَچ کرتگ، گۆن درۆگبندێن زبانێا منی هلاپا گَپِّش جتَگ.
هرکَس که مردمێئے دُزّگا گِرگ بوت، آ مردمی بها کرت یا وتی کِرّا داشتی، آییئے سِزا مَرک اِنت.
منی هُدایا وتی پرێشتگے راه دات که شێرانی دپی بست. شێران منا هچّ تاوان ندات. او بادشاه! همینچک که من هدائے دێما بێگُناه آن، همینچک تئیی دێما هم من هچّ رَدێن کارے نکرتگ.“
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”من چه پتئے نێمگا بازێن نێکێن کارے کرتگ و شمارا پێش داشتگ. په کجام کارا منا سِنگسارَ کنێت؟“
آیانی شَریَتا نبشته اِنت که ’مُپتا چه من نَپرتِش کرت.‘ اے ڈئولا اے هبر راست و سَرجم بوت.
په سْیَهکاران، په لئواتکاران، په گُلامانی تاجِران، په درۆگبند و درۆگێن سئوگند ورۆکان و په اے دگه هما مردمان جۆڑ کنگ بوتگ که راستێن تالیمئے هلاپ اَنت.