12 ایسُّپا گوَشت: ”تئیی وابئے مانا اِش اِنت: سئے ٹالئے مانا سئے رۆچ اِنت.
پِرئونئے پیاله منی دستا اَت. من انگور سر چِت و پِرئونئے پیالهئے تها پْرِتکنت و پیاله آییئے دستا دات.“
سئے رۆچئے تها پِرئون تئیی سرا بُرزَ کنت و ترا پێسریگێن مَنسَبا دنت. تئو پِرئونئے پیالها دستا دئیئے، اَنچۆ که تئو پێسرا کرتگ هما وهدا که آییئے آپی بوتگئے.
ایسُّپا گوَشت: ”تئیی وابئے مانا اِش اِنت: سئے سپتئے مانا سئے رۆچ اِنت.
اۆدا گۆن ما اِبرانی وَرناے بند اَت. نِگهپانانی مسترئے هِزمتکارے اَت. ما گۆن آییا وتی وابئے کِسّه کرتنت و آییا مانا کرت و داتنت. دوێنان وتی وابانی مانا رست.
من گۆن تئوِ پِرئونا گوَشت، هما کار که هُدا دێمترا کنتی، په تئوِ پِرئونا پدّری کرتگ.
اے هما واب اِنت که منِ بادشاه نِبوکَدنِزَرا دیستگ. او بِلْتِشازَر! نون تئو اِشیا مانا کن، پرچا که منی بادشاهیئے هچّ دانا اِشیا مانا کرتَ نکنت، بله تئو کرتیَ کنئے چێا که ترا پاکێن هُدایانی روه مان اِنت.“
وهدے شام ورگا اَتنت ایسّایا نگنے زرت، هُدائے شُگری گپت، چُنڈ چُنڈ کرت و مریدانا داتی. گوَشتی: ”بزورێت و بوَرێت، اے منی جسم اِنت.“
مسالئے هبرا، هاجِر سینائے کۆه اِنت، هما کۆه که اَرَبِستانا اِنت و انّوگێن اورشلیمئے ڈئولا اِنت، چێا که آییئے جند و آییئے چُکّ گُلامێن زِندے گوازێنگا اَنت،