11 نون تئو نالتیے ائے. چه اے زمینا دَرپَدَر کنگَ بئے که دپی په تئیی براتئے هۆنئے اێر برگا پَچ اِنت، هما هۆن که چه تئیی دستا رێچگ بوتگ.
هُداوندێن هُدایا گۆن مارا گوَشت: ”تئو که اے کار کرتگ، نون تئو سجّهێن دَلوَت و سجّهێن وَکشیێن هئیوانانی نیاما مسترێن نالتی ائے. تئو وتی زِندئے سجّهێن رۆچان په لاپکشُّکاییَ رئوئے و تئیی وراک هاک و دنزَ بیت.
مرۆچی تئو منا چه اے سرزمینا گَلّێنئے. من چه تئیی بارگاها گارَ بان. جهانا دَرپَدَر و بےآرامَ بان و هرکَس که گۆن من ڈیکّ بوارت، منا کُشیت.“
آییا وتی چُکّ نوه نامێنت و گوَشت: ”اے چُکّ مارا چه مئے دستانی هما گرانێن کار و زهمتان آسودگَ کنت که چه هُدائے نالت کرتگێن زمینا چِست بوتگاَنت.“
آ که شَریَتی کارانی سرا تئوکلَ کننت، آیانی سرا نالت اِنت. چێا که پاکێن کتابا نبشته اِنت: ”هرکَس که دائِما شَریَتئے کتابئے سجّهێن نِبِشتهانی پابند نهاِنت و آیانی سرا کارَ نکنت، آ نالتیے.“
بله زمینا جنێن کُمکّ کرت، وتی دپی پَچ کرت و هما کئوری اێر برت که اژدیایا چه وتی دپا در کرتگاَت.