1 آدما، گۆن وتی جَن هئوایا وَپت و واب کرت و هئوائے لاپ پُرّ بوت و کائِن پێدا بوت. هئوایا گوَشت: ”چه هُداوندئے برکتا، منا مردێنچُکّے بوتگ.“
من تئییگ و جنێنئے نیاما، تئیی نَسل و جنێنئے نَسلئے نیاما دُژمنی پێدا کنان. اِشیئے نَسل تئیی سرَگا جنت و تئو آییئے پادئے پونزا جَنئے.“
اِنسانئے گَلّێنَگا رَند، په زِندئے درچکئے راهئے بندگا، هُدایا اَدَنئے باگئے رۆدراتکی نێمگا کَرّوبی اۆشتارێنتنت و اَنچێن آسگْوارێن زَهمے هم اێری کرت که هر نێمگا چهریَ وارت.
رَندا هئوایا کائِنئے برات، هابیل پێدا کرت. هابیلا شپانکیَ کرت و کائِنا دِهکانی.
آدما پدا گۆن وتی جَنا وپت و واب کرت و آییئے جَنا مردێنچُکّے آورت. جَنا چُکّئے نام سئیت کرت. گوَشتی: ”هُدایا منا هابیلئے بدلا دگه چُکّے داتگ، پرچا که کائِنا هابیل کُشت.“
آییا وتی چُکّ نوه نامێنت و گوَشت: ”اے چُکّ مارا چه مئے دستانی هما گرانێن کار و زهمتان آسودگَ کنت که چه هُدائے نالت کرتگێن زمینا چِست بوتگاَنت.“
چُکّ چه هُداوندئے نێمگا میراس اَنت و پدرێچ چه هماییئے نێمگا مُزّ.
کائِنئے ڈئولا مبێن که شئیتانئے چُکّ اَت و وتی براتی کُشت. نون چێا آ کُشتی؟ په اے سئوَبا که آییئے جندئے کار و کِرد سِلّ و شئیتانی اَتنت و براتئے کار نێک و هُدایی اَتنت.