7 کَمّے وهدا رند واجهئے لۆگیا چمّ ایسُّپا سکّ داتنت و گوَشتی: ”گۆن من بوَپس.“
هُدائے مردێنچُکّان دیست که جنکّ شَررنگ و زێبا اَنت. گڑا په وت جنکِّش گچێنَ کرت و زُرت.
منی چمّان چه بےاَرزشێن چیزّان دور بدار، منا وتی راهان زندگ بدار.
بله من شمارا گوَشان، اگن کَسے په بدچمّی و دِلدُزّی جنێنێا بچاریت، بزان وتی دلا، گۆن هما جنێنا زِنایی کرت.
گۆن ناپاک و زِنهکارێن چمّان، هچبر چه گناها سێرَ نبنت و سُست و نِزۆرێن مردمان په مَندر و رِپک وتی داما پِرّێننت. اے مردم تَماه و لالچا بلد و زانتکار اَنت، نالت بوتگێن اَنت.
چێا که دنیائے سجّهێن چیزّ، بزان جسمئے لۆٹ و واهگ، چمّئے لۆٹ و واهگ و مالئے کِبر و گُرور، چه پتا نئیاتکگاَنت، چه دنیایا آتکگاَنت.