نون اِدا گۆن من هُدائے سئوگندا بوَر که منا یا منی چُکّان یا منی اۆبادگان ردَ ندئیئے. هما پئیما که من گۆن تئو مهربان بوتگان، تئو گۆن من و گۆن منی مُلکا همے پئیما مهربان بئے، گۆن همے مُلکا که تئو دَرامدێئے هسابا نِشتگئے.“
آیان پَسّئو ترّێنت: ”ما شَرّیئے سرا دیستگ که هُداوند گۆن تئو گۆن اِنت، پمێشکا ما گوَشت که باید اِنت مئےشمئے نیاما کَسَم و سئوگندے ببیت. بیا اَهد و پئیمانے بندێن
چه منی آیگا پێسر ترا کَمُّک هستاَت و نون سکّ باز بوتگاَنت. هر جاه که من وتی پاد اێر کرتگ، هُداوندا ترا همۆدا برکت داتگ. بله من کدی په وتی جندئے لۆگا کارے بکنان؟“
بندیجاهئے مسترا هر کار و زِمّهے که ایسُّپئے دستا دات، دلی جَم اَت، چێا که هُداوند گۆن ایسُّپا گۆن اَت و ایسُّپا هر کارے که کرت، هُداوندا آ کامیابَ کرت.
بچار، من چه شئیتانئے کَنیسَهئے مردمان لهتێن ترا دئیان، چه همایان که وتا یَهودیَ گوَشنت بله یَهودی نهاَنت و درۆگَ بندنت. بچار، من آیانَ پرمایان، آ کاینت، تئیی پادانی دێما کپنت و سرپدَ بنت که من ترا دۆست داشتگ.