12 پوتیپارئے جَنا دست ایسُّپئے کباها سکّ کرتنت. گۆن ایسُّپا گوَشتی: ”بیا، گۆن من بوَپس.“ بله ایسُّپ تَچانا در آتک و کباه جنێنئے دستا مَنت.
واجهئے جَنا هر رۆچ ایسُّپ مِنّتَ کرت، بله ایسُّپا نمَنِّت و نلۆٹتی که گۆن آییا وپت و واب بکنت. آییئے نَزّیکّ و گوَرا بئیگی هم وشَّ نبوت.
یکّ رۆچے که ایسُّپ وتی کارانی کنگا لۆگا پُتِرت، لۆگا دگه کَسّ نێستاَت.
وهدے جنێنا دیست که ایسُّپا وتی کباه منی دستا اِشت و چه لۆگا تتک،
بله ایسُّپا نمَنِّت و گوَشتی: ”منی واجه چه من اَنچۆ دلجم اِنت که آییا گۆن اے لۆگئے هچّا کار نێست و وتی سجّهێن مال و هستیای منی دستا داتگ.
وتا چه ورناییئے هئوا و هئوَسان دور بدار و هما مردم که گۆن ساپێن دلے هُداوندئے ناما گِرنت، آیانی همراهیا پهرێزکاری و ایمان و مِهر و اێمنیا شۆهاز بکن.
او دُردانگان! شما اے دنیایا بێگانگ و دَرامد اێت. منی دَزبندی همِش اِنت که وتا چه آ جسمانی لۆٹ و واهگان پهرێز بکنێت که شمئے روهئے هلاپا جنْگَ کننت.