26 یَهودایا اے چیزّ پَجّاه آورتنت و گوَشتی: ”تامار چه من بێگُناهتر اِنت که من تامار گۆن وتی چُکّ شێلایا سور ندات.“ یَهودایا پدا هچبر گۆن آییا وپت و واب نکرت.
آکوبا کباه پَجّاه آورت، گوَشتی: ”اے منی چُکّئے کباه اِنت. چُکّ رسترێا وارتگ. اَلّما ایسُّپ ٹُکّر ٹُکّر بوتگ.“
وتی جنۆزامی گُدی کشِّتنت، نِکابے پۆشِتی و تِمنَهئے راهئے سرا، اِناییمئے شهرئے دروازگئے کِرّا نِشت، چێا که آییا دیست که شێلا نون مزن بوتگ، بله اَنگت منا گۆن آییا سورِش نداتگ.
آدما، گۆن وتی جَن هئوایا وَپت و واب کرت و هئوائے لاپ پُرّ بوت و کائِن پێدا بوت. هئوایا گوَشت: ”چه هُداوندئے برکتا، منا مردێنچُکّے بوتگ.“
اَنچێن کار بکنێت چه آیان پَدّر ببیت که شما په دل چه وتی گناهان پشۆمان بوتگێت.
گۆن اے هبرئے اِشکُنگا، ائولا کماش یکّ یکّا در آتک و شتنت و رَندا اے دگه مردم. نون بسّ ایسّا و هما اۆشتاتگێن جنێن پَشت کپتنت.
شپ، دێم په هلاسیا اِنت و رۆچ نزّیکّ. نون بیاێت تهارۆکیئے کار و کِردان یله کنێن و رُژناییئے زْرَها بپۆشێن.
نونَ زانێن، شَریَت هر چے که گوَشیت په هما مردمان اِنت که شَریَتئے ساهگا اَنت، تان سجّهێن دپ بند ببنت و سَرجمێن دنیا هُدائے بارگاها مئیاریگ ببیت.