25 وهدے تامارا برَگا اَتنت، په وتی ناکۆا پئیگامے راهی دات و گوَشتی: ”اے چیزّانی واهندا منا لاپپُرّ کرتگ. بچار، بارێن اے مُهر و مُهرئے بند و اَسائے واهندا پَجّاهَ کارئے؟“
نون ایسُّپئے ڈئولدارێن کباهِش پتئے کِرّا برت و گوَشتِش: ”ما اے چِتگ. بچاری، بارێن تئیی چُکّئے کَباه نهاِنت؟“
یَهودایا گوَشت: ”چے زَمانَت بدئیان؟“ تامارا گوَشت: ”وتی مُهر و مُهرئے بَندا و وتی دستئے اَسایا.“ یَهودایا اے چیزّ تامارئے دستا داتنت، گۆن آییا وپت و وابی کرت و تامار لاپپُرّ بوت.
تئو اے کار کرتگاَنت و من هچّ نگوَشت، هئیالِت کرت که من تئیی پئیمێنے آن. بله نون ترا ملامتَ کنان و تئیی مئیار و گناهان تئیی چمّانی دێما اێرَ کنان.
اے هما رۆچا پَدّرَ بیت که هُدا چه ایسّا مَسیهئے راها، مردمانی چێر و اَندێمێن پِگرانی دادرسیا کنت، هما ڈئولا که منی وشّێن مِستاگَ گوَشیت.
من مُردگ دیستنت، مزن و کسان، که تَهتئے دێما اۆشتاتگاَتنت. کتاب پَچ کنگ بوتنت و دگه کتابے هم پَچ کنگ بوت، ”زِندئے کتاب“. مُردگ وتی کرتگێن کارانی هسابا دادرسی کنگ بوتنت، هما کارانی هسابا که کتابانی تها نبشتگاَت.