24 کِساس سئے ماها رند یَهودااِش هال دات که: ”تئیی نِشار تامارا وتی دێم سیاه کرتگ و نون لاپی پُرّ اِنت.“ یَهودایا گوَشت: ”آییا ڈنّا در کنێت و بُن دئیێت.“
بله شپا هُدا اَبیمَلِکئے وابا آتک و گوَشتی: ”بچار، اے جنێن که تئو برتگ، تئو اِشیئے سئوَبا مِرئے. اے سور کرتگێنے.“
نون اے مردئے جَنا بِدئے. اے مرد نَبیے. په تئو دْوا کنت و تئو زندگَ مانئے. بله اگن اے مردئے جَنا مدئیئے، دلجم بئے که تئیی جند و تئیی سجّهێن مردم اَلّما مرنت.“
گڑا اَبیمَلِکا اِبراهێم لۆٹاێنت و گوَشت: ”تئو چێا گۆن ما چُش کرت؟ من تئیی کجام کار هراب کرتگاَت که تئو منی جند و منی مُلک چُشێن مزنێن گناهے سرا داتنت؟ تئو گۆن من اَنچێن کارے کرت که کَسّ گۆن کَسّا نکنت.“
بله آیان گوَشت: ”گڑا آ مئے گهارا کهبگێئے پئیما کارمَرز بکنت؟“
یَهودایا گوَشت: ”بِلّی آ چیزّی گۆن اَنت. چۆ مبیت که مئے جند بَنّام ببیت. بچار، من شِنکّ راه دات، بله آ جنێنئے جند گار اِنت.“
اے چیزّانی سرا وتی مُهرێن باورا وتیگ و هُدائے نیاما بدار، تئو بزانئے و هُدا. گَل په هماییا که وتی مَنّتگێن چیزّانی سرا وتا مئیاریگَ نکنت.