17 یَهودایا پَسّئو دات: ”چه وتی رمگا په تئو شِنکّے راهَ دئیان.“ تامارا گوَشت: ”زَمانَت چے دئیئے که تئو شِنکّا راهَ دئیئے؟“
نزانتی که منی نِشار اِنت. همۆدا، راهئے کَشا یَهودا آییئے کِرّا شت و گوَشتی: ”گۆن من نئیائے گۆن؟“ تامارا جُست کرت: ”گۆن من که وپت و وابَ کنئے، منا چے دئیئے؟“
یَهودایا گوَشت: ”چے زَمانَت بدئیان؟“ تامارا گوَشت: ”وتی مُهر و مُهرئے بَندا و وتی دستئے اَسایا.“ یَهودایا اے چیزّ تامارئے دستا داتنت، گۆن آییا وپت و وابی کرت و تامار لاپپُرّ بوت.
یَهودایا گۆن وتی اَدُلّامی سنگتا گوَشت که شِنکّا بر و زَمانَتئے چیزّان چه جنێنئے کِرّا پچ گِر و بیار. بله سنگتا جنێن ندیست.
واهندا وتی لُچّ و دُزّێن هسابدار شاباش گوَشت، که آییا اے کار، گۆن اَگلمندی کرتگاَت. چێا که اے وهدئے چُکّ گۆن وتی زمانگئے مردمان دنیایی گیر و دارانی در برگا، چه نورئے چُکّان بزان هُدایی مردمان آکِلتر اَنت.