24 ایسُّپِش گِپت و چاتا دئور دات. چاتا آپ مان نێستاَت، کۆرچاتے اَت.
وهدے ایسُّپ براتانی کرّا سر بوت، آییئے گوَرئے کَباه، هما ڈئولدارێن کباهِش در کرت و
برات نانئے ورگا نِشتنت. چَمِّش که چست کرتنت، دیستِش اِسماێلیانی کاروانے چه گِلیادا پێداک اِنت. آیان وتی اُشتران سُسُرّ و بام و وَشبۆ لَڈّتگاَت و مِسرا برگا اَتنت.
گۆن یکدگرا گوَشتِش: ”اَسلا مارا براتئے هَکّان گِپتگ. ما دیست که آ چینچُک پرێشان اَت، په وتی جانئے رَکّێنگا مئے کرّا دَزبندی و پریاتی کرت، بله ما آییئے هبر گۆش نداشتنت، پمێشکا اے مُسیبت مئے سرا کپتگ.“
چیا که مُپت و ناهکّا په من دامِش چێر گێتکگ و په منی اَرواها کلِّش کۆتکگ.
منا چه جُهلانکێن کَلّێا در آورتی، چه گِل و گنداپا، منی پادی تلارێئے سرا اۆشتارێنت و گامی مُهر کرتنت.
تئو منا جُهلترێن کَنڈا دئور داتگ، تهارێن جُهلانکیا.
تئو منی همدِلێن سنگت چه من دور بُرتگ و چه من بێزار کرتگاَنت. بندیگ آن و در آتکَ نکنان.