گڑا لوت شت و وتی زاماتی گوَشتنت، هما که گۆن آییئے جنکّان سانگ کنگی اَتنت: ”اِشتاپ کنێت و چه اِدا در کپێت که هُداوند اے شهرا تباهَ کنت.“ بله آییئے زاماتان دلا گوَشت که لوت مسکرا کنگا اِنت.
من ترا هُداوندئے سئوگِندا دئیان، آسمان و زمینئے هُدائے سئوگِندا دئیان، که چه اے کَنهانیان، که من اِشانی نیاما زِند گوازێنگا آن، چه اِشانی جنکّان منی چُکّا جَنَ ندئیئے.
نون رِبِکّایا گۆن اِساکا گوَشت: ”من اے هیتّی جنێنانی سئوَبا چه زندگیا بێزار آن. اگن آکوبا چه اے مُلکئے جنکّان، چه اے وڑێن هیتّی جنکّان یکّے سانگ کرت، گڑا من بمراتان.“