شما بگوَشێت که ’تئیی کَستر چه کَسانیا شپانک و مالدار بوتگاَنت، وتی پت و پیرُکانی پئیما.‘ گڑا شمارا اے اجازتَ رسیت که گۆشِنئے دَمگا جَهمنند ببێت که مِسریانی نِزّا سجّهێن شِپانک بَژّناکێن مردم اَنت.“
چُکّا پتئے مِنّتگیریئے پَسّئوا گوَشت: ’وتی دلا بچار، من اینچک سالا تئیی کِرّا گُلامێئے ڈئولا کار کرتگ، هچبر چه تئیی هُکما در نبوتگان و تئو منا یکّ شِنِکّے هم نداتگ که گۆن وتی دۆست و همبلان شادهی بکنان.