9 بله ایسّوا گوَشت: ”منی برات! منا چۆناها باز هست. هرچے ترا هست، گۆن وت بدارِش.“
آییئے پت اِساکا گوَشت: ”تئیی هَنکێن چه زمینئے سێری و هَزگاریا بێبَهرَ بیت و چه بُرزێن آسمانئے نۆدان هم.
تئو په زهم وتی رۆزیگا درَ گێجئے و وتی براتئے هِزمتا کنئے، بله وهدے بێزارَ بئے، وتی براتئے جُگا چه وتی گردنا کَشّئے و چَگلَ دئیئے.“
چه هما وهدا ایسّوا په آکوبا کێنگ دلا داشت، هما برکتئے سئوَبا که پتا آییارا داتگاَت. دلا گوَشتی: ”منی پتئے پُرسئے رۆچ نزّیکّ اَنت. رندا وتی برات آکوبا کُشان.“
آکوبا گوَشت: ”اِنّه، چه تئو دَزبندیَ کنان، اگن منی اِزّتا کنئے، منی سئوگاتان بزور که تئیی دیدار چۆ هُدائے دیدارا اِنت و تئو منا په مِهربانی کبول کرتگ.
گڑا هُداوندا گۆن کائِنا گوَشت: ”تئیی برات هابیل کُجا اِنت؟“ آییا گوَشت: ”نزانان. زانا من وتی براتئے نِگَهپان آن؟“
وهدے آیان اے هال اِشکتنت، هُدائے شُگرِش گپت. نون گۆن پولُسا گوَشتِش: ”او برات! تئو سهیگ ائے که هزاران یَهودی ایسّائے سرا باوَرمند بوتگ و سجّهێن موسّائے شَریَتئے سرا په دل و سِتک پابند اَنت.
هَنّانیا شت و هما لۆگا رَست، شاوولی دست پِر مُشت و گوَشتی: ”او منی براتێن شاوول! هما هُداوند بزان ایسّا، که راها په تئو زاهر بوت، منا راهی داتگ که تئو پدا بگندئے و چه هُدائے پاکێن روها پُرّ ببئے.“
بله چه اِد و دێم گُلامے هساب مبیت، چه گُلامێا بالاتر، دۆستیگێن براتے هساب ببیت. منا وَه سَکّ دۆست اِنت، ترا اَنگت گێشتر دۆست اِنت، اِنسانی هسابا هم و هُداوندئے سرا باوَرمندێن براتێئے هسابا هم.
منی بْرات! منا تئیی مِهرانی سئوَبا مزنێن وَشّی و دلبَڈّیے رستگ، چێا که تئو پلگارتگێنانی دل، آرام و تاهیر داتگ.