11 منی اے ٹێکیا بزور که په تئو آرگ بوتگ. چێا که هُدا په من مهربان بوتگ و منا هر چیزّی داتگ.“ آکوبا مِنَّت کرت و ایسّوا مَنِّت.
اے ڈئولا آکوب سکّ سێر و آباد بوت و بلاهێن رمگانی واهُند بوت. گُلام و مۆلِد و اُشتر و هَری هم باز بوت.
گڑا آکوبئے سئوگات چه آییئے جندا پێسر شتنت و جندی شپا اُردگاها جَلِّت.
آکوبا گوَشت: ”اِنّه، چه تئو دَزبندیَ کنان، اگن منی اِزّتا کنئے، منی سئوگاتان بزور که تئیی دیدار چۆ هُدائے دیدارا اِنت و تئو منا په مِهربانی کبول کرتگ.
گڑا ایسّوا گوَشت: ”سَر بگرێن و برئوێن. من پێسرَ بان.“
بله ایسّوا گوَشت: ”منی برات! منا چۆناها باز هست. هرچے ترا هست، گۆن وت بدارِش.“
گڑا هُدابُندا وتی گُلام هُکم کرت: ’شهرا ڈنّ، راه و رَهسران برئو، مردمان شۆهاز کن و آیان مِنَّت کن و منی لۆگا بیار تانکه مهمانجاه چه مردما پُرّ ببیت.‘
منا هر چیزّ رستگ و سکّ باز رستگ. گۆن اِپاپْرۆدیتوسا هرچے که شما دێم داتگ، منا رَسِتگاَنت و نون منا هر چیزّ هست. شمئے اے ٹێکی وشبۆێن شُگرانه و دلپَسندێن کُربانیگے که هُدایا وَشنۆدَ کنت.
چێا که جسمی تَمرین بێپائدگ نهاِنت، بله هُداتُرسیئے پائدگ هر هسابا باز اِنت که په انّوگێن زندا هم هُدائے کئول و کراری گۆن اَنت و په آیۆکێن زندا هم.