10 آکوبا گوَشت: ”اِنّه، چه تئو دَزبندیَ کنان، اگن منی اِزّتا کنئے، منی سئوگاتان بزور که تئیی دیدار چۆ هُدائے دیدارا اِنت و تئو منا په مِهربانی کبول کرتگ.
شما منی سرا، وتی کَسترئے سرا رهم کرتگ و گۆن منی زِندئے رَکّێنگا پێش داشتگ که چینکدر مهربان اێت. بله من دێم په کۆهان تتکَ نکنان. چۆ مبیت که اے تباهی منا مان برۆپیت و من بمِران.
پمێشکا آکوبا آ جاگهئے نام پَنیاێل کرت. گوَشتی: ”گۆن هُدایا دێم په دێم بوتان، بله اَنگت منی جان رَکّت.“
منی اے ٹێکیا بزور که په تئو آرگ بوتگ. چێا که هُدا په من مهربان بوتگ و منا هر چیزّی داتگ.“ آکوبا مِنَّت کرت و ایسّوا مَنِّت.
بله ایسّوا گوَشت: ”منی برات! منا چۆناها باز هست. هرچے ترا هست، گۆن وت بدارِش.“
بله یَهودایا گۆن آییا گوَشت: ”آ مردا مارا په ترُندی هبردار کرت و گوَشت: ’اگن شمئے برات گۆن شما گۆن نبوت، منی دێما مکپێت.‘
وهدے اِسراییلئے مرکئے وهد نزّیکّ بوت، وتی چُکّ ایسُّپی لۆٹاێنت و گوَشتی: ”منی سرا مهربانیے بکن. وتی دستا منی زانئے چێرا اێر کن و کئول بدئے که گۆن من مِهر و وپا کنئے و منا مِسرا کبرَ نکنئے.
وهدے پُرسئے رۆچ هلاس بوتنت، ایسُّپا گۆن پِرئونئے لۆگئے مردمان گوَشت: ”اگن منی اِزّتا کنێت، په منیگی گۆن پِرئونا هبر کنێت و بگوَشێتی
چه اِشیا زانان که چه من وشنۆد ائے، که دژمن منی سرا بالادست نبوتگاَنت.
هُژّار بێت. چه اے کَسانێنان یکّێا هم کماَرزش مزانێت و اێر مجنێت. من شمارا گوَشان که آسمانا اِشانی پرێشتگ، مُدام منی آسمانی پتئے چِهرگا گندنت.
آییئے چِهرگا گندنت و آییئے نام آیانی پێشانیگانَ بیت.