7 آکوبا گۆن مزنێن تُرس و لَرز و پرێشانیے وتی همراهێن مردم دو ٹۆلیا بَهر کرتنت، رمگ و گۆرُم و بَگّی هم دو بَهرا کرتنت.
منا چه منی براتئے دستا برَکّێن. منا چه ایسّوا رَکّێن که منا چه آییا تُرسیت. آ مئیئیت و منی و منی چُکّ و چُکّانی ماتانی سرا اُرُش مکنت.
چه وت و پێسر کاسدی سَهیرئے سرڈگارا، اِدومئے دَمگا وتی برات ایسّوئے کرّا راه داتنت و
دلا گوَشتی: ”اگن ایسّو بیئیت و یکّ رُمبێئے سرا اُرُش بکنت، گڑا دومی رُمب تَتکَ کنت.“
نون آکوبا چمّ چست کرتنت و دیستی که ایسّو پێداک اِنت و چار سد مردی همراه اِنت. گڑا آکوبا لیاه و چُکّ یکّ ٹۆلیے کرتنت، راهیل و چُکّ یکّ ٹۆلیے و دوێن مۆلد گۆن چُکّان یکّ ٹۆلیے.
بیاێت بئیتاێلا رئوێن. اۆدا من په هما هُدایا کُربانجاهے اَڈَّ کنان که سکّی و سۆریانی رۆچان منی دْوایی گۆش داشتگ و هر جاه که شتگان، گۆن من گۆن بوتگ.“
نون سکّیانی تها هُداوندئے گوَرا پریاتِش کرت و آییا چه سکّیان رَکّێنتنت.
بَکشنده و وامدِهێن مردمئے آسَر شَرَّ بیت، هما که وتی کاران په انساپَ کنت.
منی راستێن نێمگا بچار، کسّ نێست که منی هئیالا ببیت. منا پناه نێست و کسّ منی زِندئے پگرا نهاِنت.
چیا که بازێنێئے بُهتامان اِشکنگا آن، تُرس و دهشت چه هر گوَرا، گۆن یکدگرا پندلَ جۆڑێننت و په منی کُشگا مَندر و رپکَ سازنت.
ترا چه زمینئے گُڈسرا گوانکَ جنان، وهدے دلُنَ دْرهیت. منا دێم په تلارێا بر که چه من بُرزتر اِنت.
وهدے پِرئون آیانی نزّیکّا رَست، اِسراییلیان چمّ چست کرتنت و مِسریاِش دیستنت که آیانی رَندا کپتگاَتنت. اِسراییلیان سکّ تُرست و هُداوندئے کرّا پِریاتِش کرت.
گۆش دارێت! من شمارا رئوانَ کنان، بله شما اَنچُشَ بێت که گُرکانی نیاما پَس. پمێشکا مارانی ڈئولا هُژّار و کپۆدرانی ڈئولا ساده ببێت.
گۆن آیان گوَشتی: ”او کَمباوران! شمارا چێا تُرسیت؟“ رَندا پاد آتک، گوات و گوَرمی هَکّل داتنت و توپّان پَهک اێرمۆش بوت.
من اے چیزّ شمارا گوَشتنت که منی برکتا شمارا اێمنی و آسودگی برسیت. جهانا شمارا درد و رنجَ رسیت، بله دلا ڈَڈّ کنێت، چێا که من جهانئے سرا بالادست بوتگان.“
مریدِش سر و سۆج کرت و دِلبڈّی داتنت که وتی باوَرا مُهر بدارنت. گوَشتِش: ”ما، گۆن بازێن سکّی و سۆریانی سَگّگا هُدائے بادشاهیا شتَ کنێن.“
هرکس که ایسّا مَسیهئے راها هُدایی زندے گوازێنگَ لۆٹیت، آزار دئیگَ بیت و