6 کاسِدان که وتی سَپر جَت و پدا آکوبئے کرّا سر بوتنت، گوَشتِش: ”ما تئیی برات ایسّوئے کِرّا شتێن و نون آ وت گۆن چار سَد مَردا تئیی گِندُکا پێداک اِنت.“
پَدّاناَراما وتی کَٹّتگێن سجّهێن مال و هستیای زُرت و وتی سجّهێن رمگی سَر دئیان کرت و دێم په کَنهانئے مُلکا وتی پت اِساکئے نێمگا راه گِپت.
منا چه منی براتئے دستا برَکّێن. منا چه ایسّوا رَکّێن که منا چه آییا تُرسیت. آ مئیئیت و منی و منی چُکّ و چُکّانی ماتانی سرا اُرُش مکنت.
آکوبا گۆن مزنێن تُرس و لَرز و پرێشانیے وتی همراهێن مردم دو ٹۆلیا بَهر کرتنت، رمگ و گۆرُم و بَگّی هم دو بَهرا کرتنت.
دلا گوَشتی: ”اگن ایسّو بیئیت و یکّ رُمبێئے سرا اُرُش بکنت، گڑا دومی رُمب تَتکَ کنت.“
نون آکوبا چمّ چست کرتنت و دیستی که ایسّو پێداک اِنت و چار سد مردی همراه اِنت. گڑا آکوبا لیاه و چُکّ یکّ ٹۆلیے کرتنت، راهیل و چُکّ یکّ ٹۆلیے و دوێن مۆلد گۆن چُکّان یکّ ٹۆلیے.
ایسّوا گوَشت: ”گڑا من وتی لهتێن مردم تئیی همراهَ کنان.“ آکوبا گوَشت: ”چێا؟ په من همے بَسّ اِنت که منی واجه په من مِهربان اِنت.“
ایسّوا جُست کرت: ”اے رمگ و گۆرُم که من ڈیکّ داتنت، اِشانی مکسد چے اِنت؟“ آکوبا گوَشت: ”مکسد اِش اِنت که تئو منی سرا مهربان ببئے، منی واجه!“
شِکێما گۆن دینَهئے پت و براتان گوَشت: ”منی سرا مهربان ببێت. هرچے لۆٹێت، شمارا دئیان.
مردمان گۆن آییا گوَشت: ”تئو مئے زِند رَکّێنت. واجهئے نِزَر په ما نێک بات. ما پِرئونئے گُلامَ بێن.“