5 منا گۆک و هر و پَس و گُلام و مۆلد هست. نون من اے پئیگام پمێشکا په وتی واجه ایسّوا راه داتگ که تئو منا بےاِزّت مکنئے.“
اے ڈئولا آکوب سکّ سێر و آباد بوت و بلاهێن رمگانی واهُند بوت. گُلام و مۆلِد و اُشتر و هَری هم باز بوت.
آ سجّهێن مال که هُدایا چه مئے پتا پَچ گپت، اَلّما مئیگ و مئے چُکّانیگ اِنت. گڑا هما پئیما بکن که هُدایا ترا گوَشتگ.‘“
گڑا هُداوندا گۆن آکوبا گوَشت: ”وتی پت و پیرُک و سیادانی مُلکا واتَرّ کن. من گۆن تئو گۆن آن.“
منی اے ٹێکیا بزور که په تئو آرگ بوتگ. چێا که هُدا په من مهربان بوتگ و منا هر چیزّی داتگ.“ آکوبا مِنَّت کرت و ایسّوا مَنِّت.
ایسّوا گوَشت: ”گڑا من وتی لهتێن مردم تئیی همراهَ کنان.“ آکوبا گوَشت: ”چێا؟ په من همے بَسّ اِنت که منی واجه په من مِهربان اِنت.“
ایسّوا جُست کرت: ”اے رمگ و گۆرُم که من ڈیکّ داتنت، اِشانی مکسد چے اِنت؟“ آکوبا گوَشت: ”مکسد اِش اِنت که تئو منی سرا مهربان ببئے، منی واجه!“
مردمان گۆن آییا گوَشت: ”تئو مئے زِند رَکّێنت. واجهئے نِزَر په ما نێک بات. ما پِرئونئے گُلامَ بێن.“
بله اگن هما کارمَستر وتی دلا بگوَشیت: ’اَنگت منی هُدابُندئے آیگا باز وهد هست‘ و پمێشکا ورگ و چرگا ملار و هنۆش ببیت و وتی همکارێن گُلام و مۆلدان لَٹّ و کُٹّ بکنت.