30 پمێشکا آکوبا آ جاگهئے نام پَنیاێل کرت. گوَشتی: ”گۆن هُدایا دێم په دێم بوتان، بله اَنگت منی جان رَکّت.“
هُداوندا که گۆن هاجِرا هبر کرت، هاجِرا هُداوندارا اے نام بست: ”تئو هما هُدا ائے که منا گندئے.“ چێا که هاجِرا گوَشت: ”نون من هما دیست که منا مُدامَ گندیت.“
آ جاگهئے نامی بئیتاێل کرت. چۆناها آ شهرئے نام پێسرا لوز اَت.
آکوب که چه پَدّاناَراما آتک، هُدا پدا آییئے دێما زاهر بوت و آکوبی برکت دات.
هُداوندا گوَشت: ”من وت تئیی همراهَ بان و ترا آرامی و آسودگیَ بَکشان.“
کَسّا هچبر هُدا ندیستگ، بله هما یکدانگێن چُکّ که پتئے بگلا اِنت، هماییا هُدا پَجّارێنتگ.
من هئیران آن که شما په دگه ”وشّێن مِستاگێا“ چۆن زوتّ هما هُدایا یله کنگا اێت که شمارا تئواری کرتگ که مَسیهئے رهمتانی چێرا زند بگوازێنێت.
نون گۆن مئے رکّێنۆکێن ایسّا مَسیهئے آیگا زاهر بوتگ، هما ایسّا مَسیها که مرکئے جِند نێست و نابود کرت و چه وشّێن مِستاگئے راها ابدمانێن زند زاهر کرت.