14 دو سد بُز و بیست پاچِن، دو سد مێش و بیست گوَرانڈ،
اے ڈئولا آکوب سکّ سێر و آباد بوت و بلاهێن رمگانی واهُند بوت. گُلام و مۆلِد و اُشتر و هَری هم باز بوت.
یکّ رندے، رمگئے وَهْرئے مۆسما من وابے دیست که من وتی سر چست کرت و دیست که هما پاچِن که رمگئے بُزانَ راێننت، ٹِکّ و ٹَگارێن اَنت.
آ سجّهێن مال که هُدایا چه مئے پتا پَچ گپت، اَلّما مئیگ و مئے چُکّانیگ اِنت. گڑا هما پئیما بکن که هُدایا ترا گوَشتگ.‘“
اے پئیما هُدایا شمئے پتئے رمگ پَچ گپت و منا داتنت.
آکوبا شپا همۆدا داشت. چه وتی مالان په وتی برات ایسّوا سئوگاتے گچێنی کرت:
سی ڈاچی گۆن هِرّان، چِلّ مادَگ و ده کاییگِر، بیست مادیان و دَه لاگ.
منی اے ٹێکیا بزور که په تئو آرگ بوتگ. چێا که هُدا په من مهربان بوتگ و منا هر چیزّی داتگ.“ آکوبا مِنَّت کرت و ایسّوا مَنِّت.
گڑا آیانی پت اِسراییلا گوَشت: ”اگن اَلّمی اِنت، گڑا چُش کنێت که چه مُلکئے شَرتِرێن چیزّان لهتێن وتی پێلِکان کنێت و په آ مردا ٹێکی برێت گۆن. کمّے بام، کَمّے بێنگ، سُسُرّ و پِسته و بادام و وَشبۆ برێت گۆن.