1 نون آکوب رهادگ بوت و راها هُدائے پرێشتگ گۆن آییا دُچار کپتنت.
وهدے هُداوندا گۆن اِبراهێما هبر هلاس کرت، چه اۆدا شت و اِبراهێم هم وتی لۆگا پِر ترّت.
آیان رِبِکّا برکت دات و گوَشتِش: ”مئے گهار! تئو هزارانی هزار باتئے. تئیی نَسل و پَدرێچ وتی بَدواهانی شهرانی مستر باتنت.“
تئو اینچُکا هم سَبر نکرت که من وتی نُماسگ و جنکّان بچُکّان و رُکست بکنان. تئو هۆڑ و اَهمکێن کارے کرت.
هُداوندئے پرێشتگ هُداتُرسانی چپّ و چاگردا پَلّے بندیت و آیان نجاتَ دنت.
تئیی بارئوا پرێشتگان هُکمَ کنت که تئیی سجّهێن راهان، تئیی نِگهپانیا بکننت.