41 تئیی لۆگا بیست سالا منی هال همے بوتگ. من چارده سال تئیی دوێن جنکّانی هاترا په تئو کار کرتگ و شش سال تئیی رمگانی هاترا. اَنگت تئو ده رندا منی مُزّ بدل کرتگ.
چیزّے وهدا هماییئے کِرّا بدار تانکه تئیی برات وتی زهران اێر ببارت.
گڑا لابانا گۆن آکوبا گوَشت: ”بِلّی تئو منی سیاد ائے، بله په من مُپتا کار مکن. منا وتی مُزّا بگوَش.“
پدا گوَشتی: ”وتی مُزّا بگوَش، ترا دئیانی.“
من بیست سالا تئیی کِرّا بوتگان. تئیی یکّ مێش و بُزێا نگێتکَگ. من تئیی رمگئے یکّ گوَرانڈے نئوارتگ.
اے منی هال بوتگ. رۆچا منا گرما کُشتگ و شپا گْوَهرا. منی چمّانی واب شتگ.
شما زانێت که من گۆن وتی سجّهێن واک و توانا په شمئے پتا کار کرتگ،
بله اَنگت شمئے پتا منا رَد داتگ و منی مُزّی دَه رندا بدل کرتگ، بله هُدایا شمئے پت نهاِشت که منا تاوان بدنت.
کاسِدی هُکم داتنت که: ”منی واجهێن ایسّوا بگوَشێت که تئیی کستر آکوبَ گوَشیت که تان اے وهدی من لابانئے کرّا دَرامدێئے پئیما نِندۆک بوتگان.