2 آکوب سرپد بوت که لابان منا پێسری پئیما نچاریت.
لابانا گوَشت: ”منا اِزّت بدئے. دَزبندیَ کنان همِدا بدار. من پال جتَگ و منا اے سَرپدی رَستگ که هُداوندا په تئییگی منا برکت داتگ.“
آکوبا اِشکت که لابانئے چُکّ گوَشگا اَنت: ”آکوبا مئے پتئے سجّهێن مال و هستی پُشتا کَشِّتگ. چه مئے پتئے مالان وتا چۆ سێر و هَزگاری کرتگ.“
گڑا هُداوندا گۆن آکوبا گوَشت: ”وتی پت و پیرُک و سیادانی مُلکا واتَرّ کن. من گۆن تئو گۆن آن.“
گۆن آیان گوَشتی: ”منَ گِندان که شمئے پت منا پێسری پئیما نچاریت، بله منی پتئے هُدا گۆن من گۆن بوتگ.
بله کائِن و آییئے ٹێکی آییا پسُند نبوتنت. کائِن سکّ زَهر گِپت و دێمی تَهار بوت.
موسّایا گۆن هُداوندا گوَشت: ”او منی هُداوند! من هبرزانتے نهآن، نه پێسرا بوتگان و نه انّون هبرزانتے آن. اے ساهتا هم که تئو گۆن وتی کَستِرا هبرا ائے، منی زبان و بئیان کُنٹ اِنت.“
گڑا نِبوکَدنِزَر، شَدرَک، میشَک و اَبِدنِگۆئے سرا سکّ هِژم گپت. آییئے دێمئے رنگ چه زهرا بَرگَشت و هُکمی دات که کورَهئے آسا هپت سَری گێش کنێت.