19 لابان پَسانی چێنا شتگاَت. راهیلا وتی پتئے لۆگئے بُتێن هُدا دُزِّتنت.
منی پتئے لۆگا و منی سیادانی کِرّا برئو و منی چُکّا چه همایان جَنے بدئے.‘
آکوبا لابان اَرَمایی رَد دات، هالی ندات و چه لابانئے کِرّا تَتک.
تئو پمێشکا شتئے که ترا په وتی پتئے لۆگا سکّ زهیر کنگا اَت، بله تئو منی هُدا چێا دُزِّتنت؟“
بله اگن تئو وتی هُدا کَسێئے کِرّا در گێتکنت، آ کُشگَ بیت. منی سجّهێن مال و هستیا بچار، اگن اِشان تئیی چیزّے مان، مردمانی دێما منا پێشی دار و بَری.“ آکوبا نزانت که اے بُتێن هُدا راهیلا دُزِّتگاَنت.
بله راهیلا بُتێن هُدا زُرتگ و وتی اُشترئے لَچا کرتگاَتنت و وت لَچئے سرا نِشتگاَت. لابانا سجّهێن گِدان پَٹِّت، بله هچّی ندیست.
راهیلا گۆن وتی پتا گوَشت: ”واجه! زهر مگر، من تئیی دێما پاد آتکَ نکنان که منی جنێنی ماهانَگانی وهد اِنت.“ لابانا پَٹِّت، بله بُتێن هُدایی دَست نکپتنت.
آکوبا گۆن وتی لۆگئے مردم و آ دگه سجّهێن همراهان گوَشت: ”هما ڈنّی هُدا که شمئے نیاما اَنت، چه وت دَرِش کنێت، وتا پاک و پَلگار کنێت و وتی پُچّان بدل کنێت و
وهدے تامار سهیگ بوت که منی ناکۆ په وتی پَسانی چێنا دێم په تِمنَها راها اِنت،