10 یکّ رندے، رمگئے وَهْرئے مۆسما من وابے دیست که من وتی سر چست کرت و دیست که هما پاچِن که رمگئے بُزانَ راێننت، ٹِکّ و ٹَگارێن اَنت.
هُدایا گوَشت: ”هئو! منَ زانان که تئو اے کار گۆن ساپێن دلے کرتگ و من هم ترا نهاِشت که منی گُنهکار ببئے، پمێشکا من ترا اے جنێنئے دست جنَگا نهاِشت.
وابے دیستی تَه پَدانکے که یکّ سَرے زمینا اِنتی و دومی سَر آسمانا و هُدائے پرێشتگ سرَ کپنت و اێرَ کپنت.
شاهَڑانی دێما جُپتَ بوتنت. پمێشکا ٹِکّ و ٹَگارێن چُکِّشَ آورت.
گڑا هُدائے پرێشتگا وابئے تها منا گوَشت: ’آکوب!‘ من گوَشت: ’جی.‘
گوَشتی: ’سرا چست کن و بچار، رمگئے بُزانی راێنۆکێن سجّهێن پاچِن ٹِکّ و ٹَگارێن اَنت. من دیستگ که لابانا گۆن تئو چے کرتگ.
هُدا شپا لابان اَرَماییئے وابا آتک و گوَشتی: ”هَبردار! آکوبا هچّ مگوَش، نه شَرّ، نه هَراب.“
اے پئیما هُدایا شمئے پتئے رمگ پَچ گپت و منا داتنت.
ایسُّپا وابے دیست و وهدے وتی براتی هال داتنت، آییئے براتان چه ایسُّپا گێشتر نپرت کرت.