هُداوندا! منا چه اے پئیمێن مردمانی دستا آزات کن، چه اے دنیائے مردمان که نسیبِش تهنا همے دنیا اِنت و بسّ، که لاپانِش چه وتی هزانگا سێرَ کنئے، چُکِّش بازَ بنت و آیانی پَشت کپتگێن چیزّ په چُکّانِشَ رسیت.
آ گُروناک اِنت و هچّ سرپدَ نبیت. آییا نٹَهگ و لبز و مانایانی سرا اَڑ و کُڑ کنگ وَشَّ بیت و اے نادراهیے. اِشیئے آسر هما مردمانی نیاما هَسَدّ، سِست و سێد، بُهتامجَی، بدگُمانی و
یکّ وهدے ما هم بےاَگل و ناپرمان و گُمراه بوتگێن و هر پئیمێن بدێن واهگ و هئوا و هئوَسانی گلام بوتگێن. ما وتی زند بدکاری و هسدّئے تها گوازێنتگ. نَپرتئے هکدار بوتگێن و ما گۆن یکدومیا نَپرت کُرتگ.