30 چه منی آیگا پێسر ترا کَمُّک هستاَت و نون سکّ باز بوتگاَنت. هر جاه که من وتی پاد اێر کرتگ، هُداوندا ترا همۆدا برکت داتگ. بله من کدی په وتی جندئے لۆگا کارے بکنان؟“
آکوبا گوَشت: ”تئو زانئے که من چِه پئیما په تئو کار کرتگ و تئیی مال و دَلوَت من چۆن شَرّ داشتگاَنت.
لابانا جُست کرت: ”ترا چے بدئیان؟“ آکوبا پَسّئو تَرّێنت: ”منا هچّ مدئے، بله اگن اے یکّێن کارا په من بکنئے، گڑا من اَنگت تئیی رمگئے شپانکی و پاسپانیا کنان.
اے ڈئولا آکوب سکّ سێر و آباد بوت و بلاهێن رمگانی واهُند بوت. گُلام و مۆلِد و اُشتر و هَری هم باز بوت.
اگن کَسے وتی سیاد و وارسانی، هاس وتی جندئے لۆگئے مردمانی هئیالداریا مکنت، بزان که آییا چه وتی ایمانا اِنکار کُرتگ و چه ناباوَرێا گَنتر اِنت.