17 هُدایا لیاهئے پریات گۆش داشت و لیاه لاپپُرّ بوت و پنچمی رندا په آکوبا مردێنچُکّے آورتی.
گڑا وهدے آکوب بێگاهئے وهدا چه ڈگارا پِر تَرّت، لیاه ڈنّا آییئے دێما در آتک و گۆن آییا گوَشتی: ”گۆن من بوَپس که من وتی چُکّئے مِهرکاهانی بدلا ترا کرێه کرتگ.“ گڑا آ شپا آکوبا گۆن لیاها وپت و واب کرت.
گڑا لیاها گوَشت: ”من وتی مۆلد وتی مَردارا دات و هُدایا منی مُزّ دات.“ گڑا اے چُکّئے نامی ایسّاکار کرت.
نون هُدا راهیلئے ترانَگا کپت، آییئے نێمگا دلگۆشی گوَر کرت و چُکّے بَکشاتی.
گڑا راهیلا گوَشت: ”هُدایا منی دادرَسی کرتگ. منی پریاتی گۆش داشتگ و منا چُکّے داتگی.“ پمێشکا آییئے نامی دان کرت.
هُداوندا گوَشت: ”منی مهلوک که مِسرا اِنت، من آیانی بزّگی شَرّیا دیستگ. من دیستگ که وتی بیگارگیرانی سئوَبا چۆن پِریاتَ کننت. آیانی دردان شَرّیا زانان.
بله پرێشتگا گۆن آییا گوَشت: ”او زَکَریا! متُرس. تئیی دْوا مَنّگ بوت، تئیی جَن اِلیزابِت مردێنچُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و باید اِنت تئو آییئے ناما یَهیا بکنئے.