24 اِنسانئے گَلّێنَگا رَند، په زِندئے درچکئے راهئے بندگا، هُدایا اَدَنئے باگئے رۆدراتکی نێمگا کَرّوبی اۆشتارێنتنت و اَنچێن آسگْوارێن زَهمے هم اێری کرت که هر نێمگا چهریَ وارت.
گڑا هُداوندێن هُدایا آ چه اَدَنئے باگا در کرت که زمینئے سرا کِشت و کِشار بکنت، هما زمین که چه آییئے هاکا آ جۆڑ کنگ بوتگاَت.
آدما، گۆن وتی جَن هئوایا وَپت و واب کرت و هئوائے لاپ پُرّ بوت و کائِن پێدا بوت. هئوایا گوَشت: ”چه هُداوندئے برکتا، منا مردێنچُکّے بوتگ.“
مرۆچی تئو منا چه اے سرزمینا گَلّێنئے. من چه تئیی بارگاها گارَ بان. جهانا دَرپَدَر و بےآرامَ بان و هرکَس که گۆن من ڈیکّ بوارت، منا کُشیت.“
گواتان وتی کاسدَ کنئے و آسئے بْرانزا وتی هزمتکار.
او اِسراییلئے شپانک! گۆش دار، تئو که شپانکێئے پئیما ایسُّپئے رمگئے رهشۆن ائے. او هُدا! تئو که کَرّوبیانی نیاما بادشاهی تهتا نِشتگئے، وتی نورا تالان کن.
هُداوند بادشاهیَ کنت، کئوم بِلَرزاتنت، آ، کَرّوبیانی نیاما، وتی بادشاهی تهتا نِشتگ، زمین بِلَرزات.
”گۆن اِسراییلیان بگوَش که په من شُگرانه بیارێت. چه هما سجّهێن مردمان شُگرانه بزورێت که دلِشَ پَرماییت.
ایسّایا گوَشت: ”راه من آن، راستی من آن و زند بَکشۆک هم من آن. کَسّ پتئے کِرّا سر بوتَ نکنت، اگن منی راها مرئوت.