23 گڑا هُداوندێن هُدایا آ چه اَدَنئے باگا در کرت که زمینئے سرا کِشت و کِشار بکنت، هما زمین که چه آییئے هاکا آ جۆڑ کنگ بوتگاَت.
زمینئے سرا هچّ درچک و دار نرُستگاَت و ڈگاران سبزگ نێستاَت. چێا که تان آ وهدا هُداوندێن هُدایا زمینئے سرا هئور نَگوارێنتگاَت و اَنگت اِنسانے نێستاَت که زمینا کِشت و کِشارے بکنت.
هُداوندێن هُدایا چه زمینئے هاکا مردمے جۆڑ کرت، آییئے پۆنزا زِندئے ساهی دَمِت و اے مردم سَهدارے بوت.
هُداوندێن هُدایا رۆدراتکا، اَدَنا باگے جۆڑ کرت و وتی اَڈّ کرتگێن مردمی همۆدا نادێنت.
گۆن هێدێن پێشانیگے وتی نگنا ورئے تان هما وهدا که هاکا پِرَ ترّئے، چێا که چه همِشیا زورگ بوتگئے. تئو هاکے ائے و پدا هاکا پِرَ ترّئے.“
هُداوندێن هُدایا گوَشت: ”نون اِنسان مئے پئیمێنے جۆڑ بوتگ و نێک و بدا زانت، چۆ مبیت که وتی دستا شهار بدنت و زِندئے درچکئے بَرا بزوریت و بوارت و تان اَبد زندگ ببیت.“
اِنسانئے گَلّێنَگا رَند، په زِندئے درچکئے راهئے بندگا، هُدایا اَدَنئے باگئے رۆدراتکی نێمگا کَرّوبی اۆشتارێنتنت و اَنچێن آسگْوارێن زَهمے هم اێری کرت که هر نێمگا چهریَ وارت.
وهدے زمینا کارَ کنئے، زمین په تئو برَ نئیاریت و تئو، جهانا دَرپَدَر و بےآرامَ بئے.“
رَندا هئوایا کائِنئے برات، هابیل پێدا کرت. هابیلا شپانکیَ کرت و کائِنا دِهکانی.
نوها کِشت و کِشار بِندات کرت و انگوری باگے اَڈّی کرت.