هرکَسا که گۆش پِر، گۆش بداریت که پاکێن روه گۆن کِلیسایان چے گوَشیت. هما که سۆبێنَ بیت، من آییا چه زِندئے هما درچکا ورگئے هکّا دئیان که هُدائے بهشتا اِنت.
شهرئے بازارئے نیاما تچان اِنت. کئورئے اے دست و آ دستا زِندئے درچکے که دوازده بَر و سَمرَ کاریت، هر ماه چه برا بار اِنت و درچکئے تاک په کئومانی دْراه کنگا درمان اَنت.