20 آدما وتی جَنئے نام هئوا کرت، چێا که آ، سجّهێن مردمانی مات اِنت.
هُداوندئے پرێشتگا پدا گوَشت: ”نون تئو لاپپُرّ ائے و مردێنچُکّے کارئے. چُکّئے ناما اِسماێل بکن چێا که هُداوندا تئیی پِریات اِشکتگ.
مَردا سجّهێن دَلوَت، آسمانئے مُرگ و زمینئے وَکشیێن هئیوان نام پِر بستنت، بله مردا همدَرورێن همراه و مدت کنۆکے نێستاَت.
گڑا مردا گوَشت: ”نون اے چه منی هَڈّان هَڈّے و چه منی گۆشتان گۆشتے. اے باید اِنت جنێن گوَشگ ببیت، چێا که چه مردێنا زورگ بوتگ.“
هُداوندێن هُدایا، په آدم و آییئے جَنا، چه پۆستا پۆشاک جۆڑ کرت و گوَرا داتنت.
وهدے راهیلئے مَرکئے ساهت آتک و آییئے اَرواه بال کنگا اَت، وتی چُکّئے نامی بِناونی کرت، بله پتا چُکّئے نام بِنیامین کرت.
آییا وتی چُکّ نوه نامێنت و گوَشت: ”اے چُکّ مارا چه مئے دستانی هما گرانێن کار و زهمتان آسودگَ کنت که چه هُدائے نالت کرتگێن زمینا چِست بوتگاَنت.“
چُکّ که رُست و کمّے مستر بوت، ماتا پِرئونئے جنکّئے کرّا آورت. پِرئونئے جنکّا چُکّ زرت و وتی چُکّ کرت. آییئے نامی موسّا کرت، گوَشتی: ”اے من چه آپا کَشِّتگ.“
آ، مردێنچُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و آییئے ناما ایسّا بکن، چێا که آ وتی کئوما چه آیانی گناهانَ رَکّێنیت.“
نِشتگێن جنێنچُکّێئے لاپ پُرَّ بیت و مردێنچُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و آییئے ناما اِمانوییل پِرَ بندنت، که اِشیئے مانا ”هُدا گۆن ما“ اِنت.
آییا دنیائے سجّهێن مردم چه یکّێا پێدا کرتگ و سجّهێن کئوم و کُٹُم دنیائے چارێن کُنڈان تالان کرتگاَنت. آیانی دئور و باریگ و هَند و جاگهانی مرز و سیمسری هم، پێسرا گیشّێنتگاَنت،
چێا که پێسرا آدم جۆڑ بوت و رندا هئوا و