19 گۆن هێدێن پێشانیگے وتی نگنا ورئے تان هما وهدا که هاکا پِرَ ترّئے، چێا که چه همِشیا زورگ بوتگئے. تئو هاکے ائے و پدا هاکا پِرَ ترّئے.“
اِبراهێما پَسّئو دات و گوَشت: ”من که هاک و پُرے آن، من نون همینکس دلێر بوتگان که گۆن هُداوندا هبرَ کنان،
هُداوندێن هُدایا چه زمینئے هاکا مردمے جۆڑ کرت، آییئے پۆنزا زِندئے ساهی دَمِت و اے مردم سَهدارے بوت.
”من شمئے نیاما درکئوم و دَرامدے آن. منا په کبرستانێا، زمینی ٹُکّرے بها بدئیێت که وتی مُردگا کبر کرت بکنان.“
زمین په تئو کُنٹَگ و ڈنگَرَ کاریت و تئو زمینئے سبزگانَ ورئے.
اے هسابا آدما سَرجمیا 930 سال اُمر کرت و مُرت.
چێا که مئے سَرِشتا سرپد اِنت، آ زانت که ما هاک اێن.
آ وهدا مردم وتی کارانَ رئونت و تان بێگاها زهمتَ کَشّنت.
تئو که وتی دێما چێرَ دئیئے، اے پرێشانَ بنت و سرسرَ جننت، اِشانی ساها که پچَ گِرئے مرنت و هاکا پِرَ ترّنت.
تئیی، سُهبا ماهلّه پاد آیگ و شپا تان دێرا آگه بئیگ بێکار اِنت. زهمتَ کشّئے که ترا په ورگا نان برسیت، آ که هُدایا دۆست اَنت، اگن واب ببنت هم هُدا اے چیزّان آیانا دنت.
زۆر و تاگتُن کونزگی چُنڈے که هُشک بوتگ و زبانُن نُکّا لَچّتگ، منا مرکئے هاکا واپێنتگِت.
زمینئے سجّهێن زۆراور وراکَ ورنت و آییئے دێما کپنت، هاکیێن انسان کۆنڈانَ کپیت، هما که وتا، وت زندگ داشتَ نکنت.
انسانا پدا هاکئے چێرا برئے و گوَشئے: ”او انسانئے چُک! هاکا پِر تَرّ.“
بازێنے که زمینئے هاکانی تها واب اِنت، جاهَ جنت، لهتێن په اَبدمانێن زِندا و لهتێن په پَشَلی و اَبدمانێن کَمشرپیا.
براتان! شمارا مئے جُهد و زهمت الّم یات اَنت. وهدے ما شمئے کِرّا هُدائے وشّێن مِستاگئے جارا جنَگا اَتێن، ما شپ و رۆچ کار هم کرت تانکه چه شما کَسێئے سرا بارے مبێن.
چێا که وهدے ما شمئے کِرّا اَتێن، ما شمارا اے هُکم دات، آ کَس که کار کنگَ نلۆٹیت، مئوارت هم.