18 زمین په تئو کُنٹَگ و ڈنگَرَ کاریت و تئو زمینئے سبزگانَ ورئے.
هُدایا گۆن آدما گوَشت: ”تئو وتی جَنئے هبر گۆش داشت و هما درچکئے بَر وارت که من ترا هُکم داتگاَت که چه اِشیا مئوَر، پمێشکا تئیی سئوَبا زمین نالَتی اِنت. تئو وتی زِندئے سجّهێن رۆچان په سکّی و سۆری چه زمینا وتی وَراکا کَشّئے.
گۆن هێدێن پێشانیگے وتی نگنا ورئے تان هما وهدا که هاکا پِرَ ترّئے، چێا که چه همِشیا زورگ بوتگئے. تئو هاکے ائے و پدا هاکا پِرَ ترّئے.“
نورا چۆ کباهێا گوَرا کنئے، آسمانا تمبوێئے پئیما پَچَ کنئے و
انسانا پدا هاکئے چێرا برئے و گوَشئے: ”او انسانئے چُک! هاکا پِر تَرّ.“
کمّے تُهم شِزّ و چِرِکّانی تها هم رِتک و شِزّان آیانی رُست و رُدۆم داشت.
یکّێئے باور آییا هر چیزّئے ورگا کِلّیت، بله دومی که باوری نِزۆر اِنت تهنا سبزیَ وارت.