4 آکوبا گۆن آیان گوَشت: ”براتان! شما کُجیگ اێت؟“ پَسّئواِش دات: ”هارانئے مردم اێن.“
تێرایا وتی چُکّ اِبرام و نُماسگ لوت، که هارانئے چُکّ اَت و وتی نِشار، بزان اِبرامئے جَن سارایی زُرتنت و چه کَلدانیانی شهر اورا در آتک. اے سجّهێن دێم په کَنهانئے سرڈگارا راه گپتنت، بله وهدے هارانئے شهرا رستنت، همۆدا نِشتنت.
هِزمتکارا چه وتی واجهئے اُشتران ده اُشتر زُرت و رهادگ بوت. چه واجهئے نێمگا تَهر تَهرێن گچێنی ٹێکی آییا گۆن اَت. پاد آتک و دێم په اَرامنَهرئیما رئوان بوت. ناهۆرئے شهر همۆدا اَت.
منی چُکّ! نون منی هبرا بگر. زوتّ چه اِدا بتَچ و هارانا، منی برات لابانئے کِرّا برئو.
آکوب چه بێرشێبَها در آتک و دێم په هارانا شت.
وهدے سجّهێن رَمگ اۆدا مچَّ بوتنت، شپانکان آ سِنگ چه چاتئے دپا کنزێنت، پَس آپَ داتنت و سِنگ پدا هما جاگها، چاتئے دپا اێرَ کرت.
اِسْتیپانا پَسّئو دات: ”او پت و براتان! دلگۆش کنێت: پُرشئوکتێن هُدا، هما وهدا مئے بُنپیرُک اِبراهێمئے دێما زاهر بوت که آ اَنگت بئینالنهرئینا اَت و هارانا جَهمنند نبوتگاَت.
آییا کَلْدانیانی مُلک یله دات و هارانا شت. چه پتئے مَرکا و رَند، هُدایا آ چه اۆدا همے مُلکا آورت که انّون شما نِشتگێت.