2 اۆدا دیستی تَه دشتا چاتے و سئے رمگ چاتئے نزّیکّا وپتگ، چێا که مردمان اے رمگ چه همے چاتا آپَ داتنت. بلاهێن سِنگے چاتئے دپا اَت.
هِزمتکارا چه وتی واجهئے اُشتران ده اُشتر زُرت و رهادگ بوت. چه واجهئے نێمگا تَهر تَهرێن گچێنی ٹێکی آییا گۆن اَت. پاد آتک و دێم په اَرامنَهرئیما رئوان بوت. ناهۆرئے شهر همۆدا اَت.
چه شهرا ڈَنّ، چاتێئے کِرّا اُشتری جۆکێنتنت. بێگاهئے وهد اَت و اے وهدا جنێن په آپئے کَشّگا آتکنت.
بچار، من اے چَمّگئے کِرّا اۆشتاتگان و شهرئے مردمانی جنکّ په آپئے کَشّگا پێداک اَنت.
وهدے سجّهێن رَمگ اۆدا مچَّ بوتنت، شپانکان آ سِنگ چه چاتئے دپا کنزێنت، پَس آپَ داتنت و سِنگ پدا هما جاگها، چاتئے دپا اێرَ کرت.
منا سرسبزێن چَراگاهانَ واپێنیت و په آرامێن آپان سرَ کنت.
بله هرکَس که منی داتگێن آپا بوارت، هچبر تُنّیگَ نبیت. چێا که آ آپا که منَ دئیان، اگن کَسے بوارتی، چه آییئے درونا آپئے چَمّگے بُجیت که اَبدمانێن زِندَ بکشیت.“
آکوبئے چات همۆدا اَت. ایسّا سپرا بوتگاَت و دَمی برتگاَت. همے چاتئے کِرّا نِشت. نێمرۆچئے وهد اَت.
چێا که تَهتئے نیاما اۆشتاتگێن گوَرانڈ، اِشانی شپانکَ بیت و اِشان زِنداپئے چَمّگانی راها پێشَ داریت و هُدا چه اِشانی چمّان هر اَرسا پَهکَ کنت.“