18 آکوبا راهیل دۆست بوت، گوَشتی: ”اگن منا وتی کَسترێن جنکّ راهیلا بدئیئے، من په تئو هپت سالا کارَ کنان.“
اِساکا رِبِکّا زرت و وتی ماتئے، بزان سارَهئے گِدانا آورت و گۆن رِبِکّایا سوری کرت. آ، اِساکئے لۆگی بوت و اِساکا سکّ دۆست اَت. اِساک که وتی ماتئے مرکا گَمیگ اَت، نون آرام گِپت.
لابانا گوَشت: ”شَرتر اِنت که من راهیلا دگه مردێئے بدلا ترا بدئیان. همِدا منی کِرّا بدار.“
گڑا آکوبا په راهیلئیگی تان هپت سالا کار کرت، بله راهیلی اَنچۆ دۆست اَت که آکوبئے دلا اے هپتێن سال پوره لهتێن رۆچ اَتنت.
آکوب گۆن راهیلا هم هۆر بوت. راهیلی چه لیاها دۆستتر اَت. آکوبا دگه هپت سال په لابانا هِزمت کرت.
په اے جَن و چُکّانیگی که تئیی هِزمتُن کرتگ، اِشان منا بدئے که زورانِش و رئوان. تئو وتَ زانئے که من په تئو چینچُک کار کرتگ.“
تئیی لۆگا بیست سالا منی هال همے بوتگ. من چارده سال تئیی دوێن جنکّانی هاترا په تئو کار کرتگ و شش سال تئیی رمگانی هاترا. اَنگت تئو ده رندا منی مُزّ بدل کرتگ.
بانۆرئے هَکمِهرا بگوَشێت و هر مالے که لۆٹێت، همینچُک که گوَشێت، من شمارا دئیان. بَسّ اے جنکّا گۆن من سور بدئیێت.“