هُدایا آ، برکت دات و گوَشتنت: ”چُکّ و بَر کنێت، باز ببێت و زمینا پُرّ کنێت و زمینئے سرا هاکمی بکنێت. دریائے ماهیگ، آسمانئے مُرگ و زمینئے سجّهێن سُرِندَهانی سرا هاکمی بکنێت.“
نون اِساکا بَلاهێن لَرزَگے جانا کپت و گوَشتی: ”گڑا آ کئے اَت که شکارے جت و په من آورتی و من تئیی آیگا دمانے پێسر وارت و آییارا برکت دات؟ و اَلّم آییا برکتَ رسیت.“
گۆن من گوَشتی: ’من ترا پُرسَمرَ کنان و تئیی نَسل و پَدرێچا سکّ بازَ کنان. من ترا کئومانی رُمبے جۆڑَ کنان و اے سرڈگارا چه تئو و رند تئیی نَسل و پَدرێچارا دئیان که تان اَبد همایانی مِلکت ببیت.‘