14 تئیی چُکّ و نُماسگ زمینئے هاکانی کِساسا بازَ بنت و شما رۆدراتک و رۆنند و شمال و جنوب، چارێن نێمگان تالانَ بێت. زمینئے سجّهێن کئوم تئیی و تئیی نَسل و پَدرێچئے سئوَبا بَرکتَ گرنت.
من هم په راستی ترا برکتَ دئیان و تئیی نَسل و پَدرێچا اَنچۆ بازَ کنان که آسمانئے اِستار و تئیابئے رێک اَنت. تئیی پُشپَد وتی دُژمنانی شهرانَ گِرَنت و وتی مِلکتَ کننت و
هما پرێشتگ که منا چه هر تاوانا رَکّێنتگی، اے چُکّان برکت بدئیات. اے منی نامئے سرا و منی پت و پیرُکئے نامئے سرا بزان اِبراهێم و اِساکئے ناما زانَگ باتنت و زمینئے سرا سکّ باز باتنت.“
بله پتا نمَنِّت، گوَشتی: ”منَ زانان، منی چُکّ! زانان. چه مسترێنا هم کئومے اَڈَّ بیت و آ هم مزنێن مردمے بیت، بله کَسترێن برات چه آییا مسترێن مردمے بیت و کَسترێنئے چُکّ و نماسگ باز کئومَ بنت.“
وتی هِزمتکار اِبراهێم و اِساک و اِسراییلا یات کن که تئو گۆن آیان وتی جندئے سئوگند وارت و گوَشت که من شمئے نَسل و پَدرێچا آسمانئے اِستارانی پئیما بازَ کنان و اَنچۆ که من گۆن شما وادَه کرتگ، اے سجّهێن سرڈگارا شمئے نَسل و پَدرێچارا دئیان و تان اَبد همایانی میراسَ بیت.“
شما نبیانی پُشپَد و هما اَهد و کئولئے میراسدار اێت که هُدایا گۆن شمئے پت و پیرُکان کرتگاَت، وهدے گۆن اِبراهێما گوَشتی: ’زمینئے سجّهێن کئوم و کَبیله چه تئیی نَسل و پُشپَدا برکتَ گرنت.‘
چه اِشان و رند، من چارت تَه بلاهێن مُچّیے که کَسّا هساب کرتَ نکرت. آ چه هر کئوم، کَبیله، راج و زبانا اَتنت و تَهت و گوَرانڈئے دێما اۆشتاتگاَتنت. آیان اسپێتێن پۆشاک گوَرا اَت و مَچّی پیشِّش دستا اَت.