12 وابے دیستی تَه پَدانکے که یکّ سَرے زمینا اِنتی و دومی سَر آسمانا و هُدائے پرێشتگ سرَ کپنت و اێرَ کپنت.
چه اے چیزّان و رند، هُداوندئے هبر الهام و شُبێنێئے تها په اِبراما آتک: ”او اِبرام! متُرس، من تئیی اِسپر آن. تئیی اِنام سکّ مزن اِنت.“
وهدے رۆچ اێر نِندَگا اَت، اِبرام گرانێن وابێا گِپت و بَزێن و تُرسناکێن تهاریێا آییئے سرا مان شانت.
بله شپا هُدا اَبیمَلِکئے وابا آتک و گوَشتی: ”بچار، اے جنێن که تئو برتگ، تئو اِشیئے سئوَبا مِرئے. اے سور کرتگێنے.“
دو سالا رند پِرئونا وابے دیست که نیلّئے کئورئے کرّا اۆشتاتگان.
بابِلئے بادشاه بِلشازَرئے دئورئے ائولی سالا دانیالا وابے دیست، وهدے وتی نپادئے سرا تچک اَت، شُبێن و اِلهام آییئے سرئے تها چکرّگا اَتنت. آییا وتی وابئے هاسێن هبر نبشته کرتنت.
اے بارئوا اَنگت پِگر کنگا اَت که آییئے وابا اَناگت هُداوندئے پرێشتگے آتک و گوَشتی: ”ایسُّپ، او داوود بادشاهئے چُکّ! چه وتی دِشتار مَریمئے زورگ و لۆگا برگا متُرس، چێا که آییا اے لاپپرّی، چه پاکێن روها رَستگ.
هیرودیسئے مَرکا رَند، مِسرا هُداوندئے پرێشتگے ایسُّپئے وابا آتک.
ایسّایا گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، دێمترا شما گندێت که آسمان پَچَ بیت و هُدائے پرێشتگ چه انسانئے چُکّئے راها سَرَ کپنت و اێرَ کپنت.“