45 تئیی براتئے زهر که اێرَ کایَنت و آ کارا بێهئیالَ کنت که تئو گۆن آییا کرتگ، من په تئو کلئوے راهَ دئیان. گڑا چه اۆدا واتَرّ کن و بیا. چێا یکّێن رۆچا من شما دوێنان بباهێنان؟“
اگن منی پت منا دست پِر بکنت، گڑا؟ من آییئے چمّان پرێبکارے بان و برکتئے بدلا نالَتے وتی سرا کاران.“
آکوبا گوَشت: ”من ایسّو آن، تئیی ائولی چُکّ. من هما پئیما کرت که تئو گوَشتگاَت. پاد آ، بِنند و چه منی شکارا چیزّے بوَر که منا برکت دات بکنئے.“
بله اِساکا گوَشت: ”تئیی برات په مَکر و پرێب آتک و تئیی برکتی بُرت.“
مردمان وهدے پولُسئے دستا پتاتگێن مار دیست، وتمانوتا گوَشتِش: ”اَلّما اے مرد هۆنیگے که چه دریایا رَکّتگ بله نون اِنساپئے هُدا آییا زندگا نئیلیت.“