43 منی چُکّ! نون منی هبرا بگر. زوتّ چه اِدا بتَچ و هارانا، منی برات لابانئے کِرّا برئو.
تێرایا وتی چُکّ اِبرام و نُماسگ لوت، که هارانئے چُکّ اَت و وتی نِشار، بزان اِبرامئے جَن سارایی زُرتنت و چه کَلدانیانی شهر اورا در آتک. اے سجّهێن دێم په کَنهانئے سرڈگارا راه گپتنت، بله وهدے هارانئے شهرا رستنت، همۆدا نِشتنت.
رِبِکّایا براتے هستاَت که نامی لابان اَت. لابان تچان بوت و چَمّگئے کِرّا، هِزمتکارئے نێمگا شت.
اِساکئے اُمر چِلّ سال اَت وهدے گۆن رِبِکّایا سوری کرت. رِبِکّا، بِتوێل اَرَماییئے جنکّ و لابان اَرَماییئے گهار اَت. بِتوێل پَدّاناَرامئے مردمے اَت.
ماتا گوَشت: ”منی چُکّ! تئیی بدَلا نالَت منی چَکّا کپات. بَسّ منی هبرا گۆش دار، برئو و شِنکّان بیار.“
وهدے رِبِکّایا هال رَست که آییئے مسترێن چُکّ ایسّوا چے گوَشتگ، وتی کَسترێن چُکّ آکوبی لۆٹت و گوَشتی: ”تئیی برات ایسّوا دل وشّ کرتگ که آکوبا کُشان و وتی بێرا گران.
منی چُکّ! نون منی هبرا شَرّ دلگۆش کن و همے پئیم که من ترا گوَشان، اَنچۆ بکن:
آکوب چه بێرشێبَها در آتک و دێم په هارانا شت.
گڑا اِساکا آکوب راه دات و آکوب پَدّاناَراما بِتوێل اَرَماییئے چُکّ لابانئے کِرّا شت. لابان، ایسّو و آکوبئے مات رِبِکّائے برات اَت.
آکوبا پت و ماتئے هبر گپتگ و پَدّاناَراما شتگ.
هُدایا گۆن آکوبا گوَشت: ”پاد آ، بئیتاێلا برئو و همۆدا بنند. اۆدا په من کُربانجاهے اَڈّ کن، په هما هُدایا که وهدے تئو چه وتی برات ایسّوا تچگا اَتئے، تئیی دێما زاهر بوت.“
پِتْرُس و آ دگه کاسِدان پَسّئو دات: ”باید اِنت چه انسانان گێشتر، هُدائے مَنّۆک ببێن.“