40 تئو په زهم وتی رۆزیگا درَ گێجئے و وتی براتئے هِزمتا کنئے، بله وهدے بێزارَ بئے، وتی براتئے جُگا چه وتی گردنا کَشّئے و چَگلَ دئیئے.“
هُداوندا گوَشت: ”دو راج تئیی لاپا اِنت. دو کئوم چه تئیی لاپئے تها سِدیت. یکّ راجے چه دومیا زۆرمندترَ بیت و مسترێن، کَسترێنئے هِزمتا کنت.“
کئوم تئیی هِزمتا بکناتنت و راج تئیی دێما کۆنڈان کپاتنت. وتی براتانی واجه باتئے و تئیی ماتئے چُکّ تئیی دێما کۆنڈان کپاتنت. هرکَس ترا نالتَ کنت، وت نالتی بات و هرکَس که ترا برکتَ دنت، آییا برکت برسات.“
کاسِدان که وتی سَپر جَت و پدا آکوبئے کرّا سر بوتنت، گوَشتِش: ”ما تئیی برات ایسّوئے کِرّا شتێن و نون آ وت گۆن چار سَد مَردا تئیی گِندُکا پێداک اِنت.“
بله ایسّوا گوَشت: ”منی برات! منا چۆناها باز هست. هرچے ترا هست، گۆن وت بدارِش.“
موآب منی دسشۆدی تْرَشت، اِدومئے سرا وتی سواسا چگلَ دئیان و پیلیستیَهئے سرا وتی پێرۆزیئے گوانکا جنان.“
گُمان مکنێت که من دنیایا تِپاکی و سُهلئے آرگا آتکگان، په سُهل و تِپاکیا نئیاتکگان، گۆن زَهمێا آتکگان.